De gangmaker van het feest

POP: Bruce Springsteen & The E-Street Band.
Gehoord: Arena, Amsterdam, gisteravond.

Meteen na opkomst, voordat een noot was gespeeld, brulde hij het op zijn allerhardst in de microfoon: "Italië... Frankrijk... Roemenië!!!" Ja, Bruce Springsteen weet wat er leeft onder zijn Nederlandse publiek. Hij verhoogde de euforie met een concert dat het vrolijkste en uitbundigste was dat hij hier ooit gaf. Springsteen kan op het podium iets verbetens en soms al te serieus hebben, maar gisteren was hij de gangmaker in een concert dat vooral een feest was.

Opvallend genoeg was het concert niet uitverkocht; een groot gedeel te van de tribune was afgedekt met een zwart doek. Hoe kan dat? Die voetbalgekte zou ermee te maken kunnen hebben, de toegangsprijzen ook, maar de meest logische verklaring lijkt toch dat Springsteen hier de laatste jaren wel erg vaak heeft opgetreden. Nog maar een half jaar geleden stond hij in het Arnhemse Gelredome.

Enige duizenden bezoekers hadden er bijgekund in de Arena. Maar Springsteen zelf en de pakweg 40.000 fans die wel waren gekomen, zaten er niet mee. Meteen bij het openingsnummer Out in the street was duidelijk dat dit een bijzondere avond zou worden. Hun gebruikelijke drie uur stonden Springsteen en zijn achtkoppige E-Street Band op het podium, maar geen moment zakte de show ook maar iets in.

Normaal ligt bij optredens van dit formaat alles van tevoren vast.

Gisteravond niet. Verzoekjes? Roept u maar! Of nee, houd een papier of stuk karton omhoog met daarop de titel van de gewenste song. Aan de rand van het podium verzamelde Springsteen een heel pakket van die schriftelijke verzoeken om ze bijna allemaal, bekend en onbekend, oud en nieuw, af te werken.

Ook nog nooit vertoond in de Arena: een artiest die zo lijfelijk het contact zocht met zijn fans. Gedurende het concert schudde Springsteen meer handen dan Barack Obama tijdens een hele dag campagne voeren. De zanger, die naar verluidt gebroken heeft met echtgenote Patti Scialfa, leek in het bijzonder belangstelling te hebben voor het vrouwelijk deel van het publiek.

Het hele stadion kon op een videoscherm zien hoe hij op zeker moment met de benen wijd over de rand van het podium lag. De dame die zich tussen die benen op slechts enkele centimeters van zijn kruis bevond, wist even niet hoe ze moest kijken.

Zich de longen uit het lijf schreeuwend draafde Springsteen even later alweer van links naar rechts over het podium. Ook niet helemaal wat je verwacht van een 58-jarige: de manier waarop hij zich als James Brown in zijn hoogtijdagen telkens op zijn knieën liet vallen.

De Baas was op dreef, maar dan was er ook nog eens die fantastische E-Street Band. Nils Lofgren hield zich lange tijd gedeisd om zich in een lange solo in Because the night plotseling te manifesteren als de wederopstanding van Jimi Hendrix. De andere gitarist, Steven van Zandt, heeft zijn eigen fans. 'Princess of Little Steven' stond op een bordje dat een bezoekster omhoog hield. Toen Springsteen de gitarist er opmerkzaam op maakte, zette die zijn mooiste Sopranos-grijns op.

In de toegiften behalve het gebruikelijke Born to run ook nog een verzoekje uit het publiek: rock-'n-rollklassieker Summertime blues. Springsteen zei het nummer sinds zijn zeventiende niet meer te hebben gespeeld, maar waagde zich er na enig overleg met Little Steven toch aan. Klonken Springsteen en de machtige E-Street Band ineens als een rammelend garagebandje. Waanzinnig leuk. (PETER VAN BRUMMELEN /Parool)

18 juni zie ik Bruce in Amsterdam en 19 en 20 juli in Barcelona.
Iemand een idee voor een nieuw Steve-bordje?
Dan zorg ik voor een spannend verhaal na afloop...

Met deze bovenstaande woorden, eindigde mijn vorige blog.
Een blog over hoe het allemaal begon, het liefhebben van Bruce Springsteen en vooral van Stevie.

Een Amerikaan had het meest geweldige idee. Ik ken hem via Springsteenradio.com en had hem mijn verhaal vertelt.
Na het gekregen plectrum, moest ik wel een nieuw bordje maken voor Little Steven.
Bruce krijgt veel aandacht, maar weinig mensen hebben oog voor de rest van de band.
Jammer, dus kwam ik maar weer in actie
Een eigen nummertje van Steve heet 'Princess of Little Italy'. Een paar goede woorden, waar ik mijn eigen draai wel van maken kan.

So 'Princess of Little Steve' it is!

Dinsdagochtend al vroeg bij de Arena aangekomen. Je moet er wat voor over hebben, mensen.
Nummer 7 in de rij. Ik denk nogal goed en flink door, zou Amsterdam op woensdagavond mijn Lucky town worden? Met nummer 7 kon het niet meer stuk.

En zo bleek..
Even snel een kinder-prinses-kroontje bij Intertoys geshopped en terug in de rij.
Met een bordje als deze, moest ik natuurlijk wel wat extra's voor de humor bijvoegen. (bedoel, straks denkt 'ie nog dat ik verliefd op hem ben en echt zijn prinsesje wil zijn. nee Steve, vooral niet denken! ha)
Gedaan en het viel in goede aard.

'Darlington County' werd ingezet, het publiek zong het eerste couplet, maar Bruce?
Bruce, oh shit fuck echt, die liep richting mij. Wijzend naar het bordje.
Ik nog naar achter gekeken, of hij een ander bedoelde. Maar nee.. en Bruce kwam steeds dichterbij.
Hij pakte me bordje uit de hand en vroeg of hij hem naar Steve mocht brengen.
Nou ja, graag!

Met de woorden 'Whooo Stevie' werd het bordje door Bruce voor Little Steven zijn mic gezet.
Waarop Steve tegen Bruce zei 'I'm big in the Netherlands'.
And so he is. So he is.
Onder 'She's the one' ging Steven bijna op zijn knietjes en wees naar me.
'Ooooh I'm the one'! Geweldig moment.

Van Bruce zijn manager tijdens het concert nog de handgeschreven setlist in mijn handen gedrukt gekregen.

Amsterdam, it was my Lucky town.

Jullie snappen allemaal, ik leef nog steeds op de wolken.
Dit was weer een geweldige ervaring rijker en neemt niemand me meer af.

Barcelona, here I come!

 

(Bron: Springsteen.hyves.nl)